Ήρθαν μέρες καλές...

μέσα σε μια καταχνιά, που κυβερνά το μυαλό , την ζωή ολάκερη, τον τελευταίο καιρό...Το τοπίο, αρχίζει να ξεδιαλύνεται...Υπάρχουν φορές, που δεν σώζεται τίποτα...Γαμιέται το σύμπαν ολόκληρο...Θες να πιστέψεις σε κάτι...Μα δεν σε αφήνουν να αγιάσεις...Ευδαιμονεί η αθλιότητα, μιας τεράστιας οικουμένης...Από το πουθενά, κάποιες καταστάσεις θαρρείς πώς ταρακουνάνε την σκέψη σου, τα θέλω σου...ωσότου σαν βόμβα σκάει η πραγματικότητα και τότε ξαφνιάζεις και ξαφνιάζεσαι...Ένα μήνα τώρα, βρίσκομαι στο υποτιθέμενο χωριό μου...Πριν μια εβδομάδα, βρήκα και δουλειά...Χρόνια τώρα, ήθελα να κάτσω μόνιμα...το πάλευα στο μυαλό μου...Τα πρωινά, ξυπνάω και χαίρομαι μικρές στιγμές, που άλλωτε είχα εγκαταλείψει...Το κοίταγμα των δέντρων, το άκουσμα των πτηνών που σκορπούν ανύποπτες μελωδίες...Σημαντικότητα που την είχα αφανήσει μέσα μου στην τεράστια μεγαλούπολη, εν ονόματη Αθήνα...Ένας μήνας πέρασε...Οι σκέψεις καταγράφονται κι η σιωπή, εγίνηκε οπαδός μου...φίλη μου. Γλυκιά συντροφιά που καλπάζει αβίαστα για να ανταμώσει και να ανταμωθεί...Οι παρέες δεν παραλείπουν...μα δεν είναι το ίδιο...με τις παρέες μου στην Αθήνα. Κι η Αθήνα μου λείπει...Τα μαλλιά μου πια, δεν βρωμάνε καυσαέριο...κι όμως μου λείπει η κίνηση, για να βρίσκω αφορμή να γκρινιάζω...Σε λίγες μέρες, θα παρθεί η απόφαση για το που θα εγκατασταθώ μόνιμα...Δύσκολα όλα...οι αποφάσεις, οι ζωές, οι αλήθειες και τα ψέματα...κάποιος σήμερα μου είπε οτι δεν ήμουν απόλυτα ειλικρηνείς...Και συμφώνησα. Πώς να είμαι με τους άλλους ειλικρηνείς, εφόσων αδυνατώ να είμαι με τον εαυτό μου? Φόβος...Ναι σωστά...Φοβάμαι τον εαυτό μου, πιό πολύ από τους ανθρώπους...Το μυαλό, ενίοτε παίζει περίεργα παιχνίδια...άλλωτε τα δέχεται κανείς κι άλλωτε τα πολεμά...Πώς να εξουδετερωθούν οι μικρές αδυναμίες, ενός άδηλου πλανήτη? Ένας πλανήτης η ψυχή...Ταξιδεύει σε γαλαξίες, σε βυθούς...συναντά γαλάζιους αβλέμονες κι αναπαραστά αυτά που δεν μπορεί να αντέξει, να αγγίξει, να νικήσει ή και να χάσει...Χαμένα όλα! Ατόφια μυστικά, που χάνονται ολοένα...Τα αναζητάς κι αυτά γίνονται μικρές, αχνιστές ηλιαχτίδες και σε βομβαρδίζουν ολούθε...Ήρθαν μέρες καλές, μα φεύγουν πριν τις ανταμώσω...Σε πιό ταξίδι θα τις βρώ ξανα άραγε?Ένα ταξίδι η σκέψη...Πάει, έρχεται για να ξανα φύγει...Ένα κενό αστείο, που γίνεται ορατό στην διάχυτη αμηχανία της στιγμής...Ο δυνατός, τα παίρνει όλα...Ο αδύναμος, μετράει τα χαμένα του όνειρα...Και ποιός είναι τι?Όλα στο μυαλό είναι, λέω συχνά στον εαυτό μου, για να μην χαθώ. Να μην χάσω το μονοπάτι που νομίζω οτι βρήκα...Τι αλλαζονία θεέ μου...Βρίσκω κάτι στο διάβα μου και το χάνω για να το ξανα βρώ...Λάθος προτεραιότητες που διαπερνούν το δίκαιο και σεργιανούν το άδικο...Άντε τώρα να βρώ την άκρη της κλωστής...Μια κλωστούλα η στιγμή, που υψώνει και υψώνεται στις υποσχέσεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Καλή Αντάμωση μάγκες...μην χάνεστε για να μην χαθήτε...άντε τώρα να βρώ τον δρόμο το οποίο ήρθα...Να ρωτήσω κάποιον περαστικό, ή να εμπιστευτώ το ένστικτό μου? Ποιό θα υπερισχύσει?

μια μικρή Θεοδώρα