"σέρνεται η μελαγχολία, στης ταράτσας την καρδιά"

...η ματιά σκόνταψε σε κάποια φωτογραφία, του περασμένου αιώνα...Πόσο γρήγορα περνούν οι αιώνες...Στέκονται για λίγο κι ύστερα φεύγουν, για να ξανάρθουν κάποια άλλη φορά...Μαζί με τους αιώνες, καλπάζουν και οι ανθρώπινες ψυχές...Κοντοστέκονται σε κάποιο σταυροδρόμι οι ψυχές και κοιτούν αμέριμνα το βάθος του ουρανού...Εκεί, γεννιούνται καινούργιες ιδέες...στο σταυροδρόμι, της ψυχής.Κι ύστερα μένει το απόλυτο κενό, που άλλοι προσπερνούν κι άλλοι υποδίονται ότι δεν το είδαν...Ένα κενό είναι το σταυροδρόμι της ψυχής...Χτίζονται αυτούσια συναισθήματα, ή πεθαίνουν αποφάσεις...Ανοίγουν δρόμοι, ή κλείνουν αυλαίες, που άλλωτε καραδοκούσαν εσαεί...Τα μάτια του Μάιου, βάφτηκαν με το χρώμα της σιωπής...Και οι ταράτσες, κούρνιασαν στην μελαγχολία που ξέρει καλά να ντύνει τις αλήθειες...Αλήθειες και ψέματα γινήκανε όλα...Και η πόλη, καμάρωνε στην φωτογραφία εκείνη, του περασμένου αιώνα...