η ώρα του καφέ...

η μέρα ξεκίνησε με ένα κλικ της μελωδίας...
κάπου, κάποιος Λιδάκης, ξεδιπλώνει την φωνή του και μαζί ξεδιπλώνονται κι οι θύμησες...
Η μητέρα ξύπνησε πέντε λεπτά μετά από μένα...
"Μικρή, καλημέρα! Θα πιούμε καφέ?", η απορία της ζωγράφισε το γελαστό της πρόσωπο, και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την σκέψη της, το μπρίκι βρέθηκε στην φωτιά, ως δια μαγείας. Αχνιστός καφές, που σκορπά ολούθε σκέψεις, χρώματα κι αρώματα!
Αχ αυτές οι στιγμές, μυρίζουν μανούλα!
Θαρρώ πώς υπάρχω για να γεύομαι τις στιγμές που μου χαρίζονται κι εγώ τις έχω πολύτιμο φυλαχτό να τις αγκαλιάζω στωικά στο πέλαγος του νού μου...Μια θάλασσα ο νους! Πότε ήρεμος, πότε αγριος, πότε αδιάφορος...μα προπάντων εκεί, να μαζεύει, να ξεδιαλέγει, να σκέφτεται, να σέρνεται στις πιό ονειρεμένες ακρογυαλιές της ψυχής!
Ή κουβέντα ταξίδι ολάκερο που ανταμώνει με γνώριμες φωνές, καφές που μαγεύει το χαμόγελο και η μελωδία ακολουθεί τις σιωπές μιας γλυκιάς συνομωσίας...
Καλημέρα μαμά!
Καλημέρα φίλοι μου...