σκόρπιες σκέψεις, για την γυναίκα που διάβαζε ποιήματα...

η πρωινή άχνη,
κρατάει ακόμα λίγο...
Η μελωδία αφουγκράζεται αγαπημένους στίχους και ο καφές εγίνηκε σωστή παρεούλα, ετούτο το Σαββατιάτικο ξεκίνημα...
Ανοίγω το blog μου...
Το κοιτάζω...
Μα καμία διάθεση να γράψω...
Βάζω στίχους...
Διαβάζω στίχους και αφήνομαι...βυθίζομαι...
Σε κόσμους που λίγοι ξέρουν...
Οι πολλοί, γίνονται άθλιες πεταλούδες και κρύβονται στο κενό που τους έσκαψε κάποιος άλλος...πιό μεγάλος...
Τι να απόγινε άραγε η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα?
Που θα μπορέσω να την βρώ?
Ποιός να ξέρει άραγε?
Η τελευταία γουλιά του καφέ, με κοιτάζει νωχελικά...
Μειδιώ...η βεράντα φιλοξενεί σκέψεις...
Πέθαναν οι βλέψεις για σήμερα...
Σκούριασαν τα κύματα της ψυχής και οι δρόμοι κουλουριάστηκαν σε αυτό το Σαββατιάτικο πρωινό...
Η μηχανή στέκεται δυο βήματα πιό πέρα...
Με γεμίζει, με εκείνο το γαλάζιο βλέμμα της κι εγώ κάνω πώς δεν το έχω συναντήσει ξανά...
"Καλά..." της γνέφω..."πάμε να βρούμε την γυναίκα που διάβαζε ποιήματα...κάπου θα την συναντήσουμε...σε κάποιο σταυροδρόμι να μετράει τις ανατολές..."

καλημέρα

μια μικρή Θεοδώρα