Περασμένα μεσάνυχτα....

είπια πολλά κιλά αϋπνίας και τα όνειρα απόψε βάρυναν πολύ...
Βγήκα στην βεράντα. Ένα μισοφαγωμένο φεγγάρι, με κοίταξε κατάματα κι ομολογώ πώς τρόμαξα...με τρόμαξε η αβέβαιη φορεσιά του...Πριν προλλάβουν οι σκέψεις να με τουφεκίσουν, τις φύσηξε ένα γλυκό αεράκι. Τις σκόρπισε...τις πήρε μακρυά...μάταια...που να τις βρώ τώρα πιά?
Καταπιάνομαι από γκρεμισμένα όνειρα...Γίνομαι μικρός πυρσός για να κάνω ακόμα ένα βήμα...Δίχως άλλο, σκόνταψα...Σκοντάφτω...δεν μπορώ να πετάξω πιο πέρα...Κάποιος ψαλίδησε τα φτερά μου...κι αυτά, αργούν να επουλώσουν τα θέλω...Τι θέλω τώρα πιά?
Πεταμένα θέλω σε ξεθωριασμένες αντιξοότητες...
Βγήκα πάλι στην βεράντα...
Η ακρόπολη, θαρρώ πώς απομακρύνθηκε ακόμα λίγο... Σάμπως ήταν ποτέ κοντά?
Κάνει κρύο...
Κλαίνε τα μάτια μου...
Τα χείλει μου γελούν...
Αχ να'χα την ιταλική μου ηρωίδα, τώρα δα, θα όργωνα τους δρόμους για να μην σκέφτομαι...Σκέφτομαι και γράφω...πάω χιλιόμετρα πιό πίσω να δώ...Βλέπω...Τι είδα?
Αχ πόσα ακόμα θέλω να δώ...Τίποτα δεν είδα... Μακρύς ο δρόμος...Οι έγνοιες πολλές...Την Δευτέρα, θα είναι έτοιμη. Σκούπισα τα μάτια μου...Μονολογώ απόψε...Απόθεμα...Κι έχω πολλά ακόμα να πώ...Προσπαθώ να χωράω στα θέλω των άλλων...ποιός? Φυσικά εγώ το αντιδραστικό πλάσμα, με τον λιονταρίσιο εγωισμό! Μα δεν χωράω...Τους τρομάζω...Θελημένα ή αθέλητα, είμαι έτσι...μου αρέσει αυτό που είμαι...Αν τους αρέσω? Ναι σίγουρα...γιατί είμαι το παιδί τους, η αδερφή τους, η ανηψιά τους...Είμαι πάντα εκεί όταν με χρειάζονται...Όταν χρειάζομαι εντούτοις εγώ τον εαυτό μου, χρόνο για μένα, τα δεδομένα αλλάζουν...Μουρμούρα, έλεγχος, ανασφάλεια...Ποιές ανασφάλειες να καλύψω? Των άλλων, ή τις δικές μου? Κάηκαν κοι οι ασφάλειες και το ξημέρωμα πήρε τα βουνά της μοναξιάς. Το μισοφαγωμένο φεγγάρι ακόμα εκεί είναι...Σε ένα τελειωμένο τώρα, δίχως τι...?
Τελείωσαν τα χαμόγελα της σιωπής...
Κι οι σκέψεις φουρκίζουν το νου...
Κι εσύ, απομακρύνεσαι όλο πιό πολύ...
Κι εγώ το επιτρέπω...
Τι να πώ?
Τι να πρωτο πώ?
Έχω πολλά ακόμα να πώ...
Άσε...άλλη φορά...Τώρα δα, νύσταξα...
Κι αυτό το φεγγάρι, δεν λέει να φύγει...στέκεται αγέρωχο...σαν να μιλά με τα όνειρα των τολμηρών...Και πότε θα πώ, άραγε?
Δεν ξέρω...
Θα'θελα όμως να ξέρω...
Ανασφάλεια είναι αυτή και σιγοκαίει τα σωθικά...
Κι όταν με το καλό ξημερώσει, θα πιώ καφέ και θα σου πώ πάλι... μην μου ψαλιδίζεις τα φτερά...Δεν μπορώ να είμαι, παρα μόνο ο εαυτός μου...Δεν είναι υπέροχο?

καλό ξημέρωμα...

nimbus

Μέσα στις θύμησες,

κρύφτηκαν ξεχασμένα χρώματα, μουσικές, αντικείμενα που θυμίζουν κάποια ανύποπτη παιδικότητα, ίσως την εφηβεία μου...Σκονισμένος χρόνος, που δαμάζει ένα απύθμενο τώρα κι αυτές οι ατέλειες, μοιάζουν ανθρώπινες να'ναι...
Οι λησμονημένες μου κασέτες, που σχεδόν παντού με ακολουθούσαν, γινήκανε πάλι το άλοθι μιας νεανικής αφηριμάδας που την είχα αφήσει για λίγο, σε ένα λευκό κοχλάδι...
Γέλιο, χαρά, λύπη, νοσταλγία, λαχτάρα...συναισθήματα που ήταν καλά κρυμένα μέσα σε μουσικές, που είχαν γίνει συνένοχες στα μικρά μου μυστικά...
Η μελωδία, ήταν ο σταθμός αυτός που με γυροέφερνε ολούθε...
Πήρα μια κασέτα θυμάμαι, την έβαψα με τα σκούρα χρώματα του νού μου και την ονόμασα μελωδία...εκεί μέσα καραδωκούσαν αγαπημένοι τραγουδοποιοί...γινόντουσαν η μικρή αιτία για να φτιάχνω την εφηβική μου διάθεση..."Εδώ στη ρωγμή του χρόνου, Κρύβομαι για να γλιτώσω, απ' του Ηρώδη το μαχαίρι..." μουρμουρά ο διαχρονικός Παπάζογλου...και σαν να μην έφτανε αυτό, πιό κάτω ξετυλίγει την εκφραστική ψυχή του ο Ορφέας, "Από τα βάθη της ψυχής κι από του νου τα ύψη, από τον βυθό της θάλασσας ως τις βουνοκορφές, ψάχνω να σε βρώ..." πάντα έψαχνα να βρώ, τις αλήθειες μου, που'ταν σκορπισμένες στα πέρατα των ματιών μου...Στην κασέτα αυτή ακολουθεί ο Β.Λέκας, η Μελίνα Κανά, η Τσανακλίδου, ο Τσακνής: "Υπάρχει ψηλά εν' αστέρι, το πιο λαμπερό τ' ουρανού, Μαζί του μιλάω και παίζω, αν θέλω τα βράδια..."
Ζω σε κόσμο μυστικό, ονόμασα μια άλλη κασέτα και αφηνόμουν στα χίλια μύρια κύματα που με ξέβγαζαν κάθε τόσο στην πύλη της άμμου: "Θεσσαλονίκη-Αθήνα, μέσα στο ντεσεβό, Ο κόσμος ο δικός μου μέσα στο θόρυβο. Στην άσφαλτο λακκούβες, τρύπες στον ουρανό, και πώς να συμβιβάσω το νου με τον καιρό..." ένας ατελείωτος Λουδοβίκος, εκείνος μωρέ, των Ανωγείων. Πήγα και τον άκουσα αργότερα στο Αερικό στου Ψυρρή, θυμάμαι...
"Κόκκιν' αχείλει εφίλησα
Κι έβαψε το δικό μου
και στο μαντήλι το 'συρα
Κι έβαψε το μαντήλι
και στο ποτάμι το 'πλυνα..."
Κάποιο βράδυ Σαββάτου, στεκόταν να κρυφομιλά με μεθυσμένους έρωτες, ενώ η Αρβανιτάκη, έκοβε βόλτες με την νερένια της φωνή και ξεδιψούσε τα καλοκαίρια και τους χειμώνες...: "Δεν τραγουδώ παρα γιατί μ'αγάπησες..." μελοποιημένο ποίημα της Πολυδούρη...Και πόσοι εντέλει, δεν αγαπήθηκαν ποτέ? Αχ όχι, δεν θέλω να ξέρω...
Η Βιτάλη, πάντα ξεδιψούσε αγγέλους..
"Έλα λίγο, μόνο για λίγο, ζω και ξαναζώ κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό, καρδιά μου σ' ανταμώνω..."
H επόμενη, την αποκάλεσα "Γαλάζια Μυστικά" , για να ταιριάζει με τα μαβιά μου μάτια...
"Που ήσουν φώς μου, που ήσουνα τόσα χρόνια, την μοναξιά αγάπησα..." Ναι σωστά...κι εγώ την αγάπησα την μοναξιά! Αλλά αυτή η δόλια, με αγάπησε πιό πολύ και υιοθέτησε όλες μου τις ανησυχίες...
"Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις τον θεό σου
πού κρέμομαι απ’ τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεος σου..."
Στο έλεος στίχων βρισκόμουν πάντα να αφουγκράζομαι στιγμές...
"Αν ήσουν άγγελος της γης
Αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
Ως στους γαλάζιους τους βυθούς
Και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι..." Βασίλης Καζούλης
Κι ύστερα...τι έμεινε ύστερα?
Η μοναξιά της σιωπής, κρύβει σκόρπιες φωνές..."Hotel California", "don't you forget about me..", "my lady d'arbanville", "no woman-no cry",
"Φοβάμαι μην ακούς τι λέω...
Σβήνω τ' όνομα σου και σβήνω
τη ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε
Κοίτα πόσο έχω αλλάξει
σα Θεός έχω στάξει
Κυριακή ο χρόνος..."
Πόσο μπορεί να αλλάξει κανείς?
"Today I feel like pleasing you more than before
Today I know what I want to do but I don't know what for
To be living for you is all I want to doTo be loving you it'll all be there when my dreams come trueToday you'll make me say that I somehow have changed..." Jefferson Airplane.
Dark poetry (a deal with god) O Λόρκα αγναντεύει ακόμα λίγο και η Kate Bush, σιγομουρμουρά,
It doesn't hurt me.
Do you want to feel how it feels?
Do you want to know that it doesn't hurt me?
Do you want to hear about the deal that I'm making?
You, it's you and me.
"Xρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε.."
"Girl, you'll be a woman soon,Please, come take my hand
Girl, you'll be a woman soon,Soon, you'll need a man..." from pulp fiction. Μου το σιγοτραγουδούσαν οι φίλοι μου σε μια ατέλειωτη εφηβεία κι εγώ χαμογελούσα νοερά...
"You don't own me, Don't try to change me in any way. You don't own me, Don't tie me down 'cause I'd never stay. .." dirty dancing Ερχόμενη από σπουδές, συνέχισα τον χορό εκείνο, που γινόταν ατόφιος μέσα μου και συντρόφευε την πιό γλυκιά μελαγχολία...
Τον Γέρο Μαθιό, τον πρωτοσυνάντησα στο limbo...
Μιλήσαμε για τις rock διαδρομές, μέσω της σιωπής και τα ταξίδια γινήκανε μπλέ αποστάσεις, ενός καημού...
" Είναι καιρός που φέρνει τον ένα στον άλλο κοντά
Είναι καιρός που χωρίζουν οι σκέψεις και μένουμε μόνοι
Πόσο ανάγκη έχω τώρα από ένα δικό σου φιλί
Πόσο μου λείπει η ζεστή σου ανάσα που χείλη θεριεύει...
Ήλιε μου, ήλιε μου..."Poll

"she is not there"

ZoMbiEs

Well, no one told me about her

The way she liedWell, no one told me about her

How many people cried

But it's too late to say you're sorry

How would I know, why should I care?

Please don't bother trying to find her

She's not there

Well, let me tell you 'bout the way she looked

The way she acts and the color of her hair

Her voice was soft and cool, her eyes were clear and bright

But she's not there

Well, no one told me about her

What could I do?

Well, no one told me about her

Though they all knew

But it's too late to say you're sorry

How would I know, why should I care?

Please don't bother trying to find her

She's not there

Well, let me tell you about the way she looked

The way she acts and the color of her hair

Her voice was soft and cool, her eyes were clear and bright

But she's not there

SOLO

But it's too late to say you're sorry

How would I know, why should I care?

Please don't bother trying to find her

She's not there

Well, let me tell you about the way she looked

The way she acts and the color of her hair

Her voice was soft and cool, her eyes were clear and bright

But she's not there

Down Under

Μen At Work

Traveling in a fried-out combie
On a hippie trail, head full of zombie
I met a strange lady, she made me nervous
She took me in and gave me breakfast
And she said,
"Do you come from a land down under?
Where women glow and men plunder?
Can't you hear, can't you hear the thunder?
You better run, you better take cover."
Buying bread from a man in Brussels
He was six foot four and full of muscles
I said, "Do you speak-a my language?"
He just smiled and gave me a vegemite sandwich
And he said,
"I come from a land down under
Where beer does flow and men chunder
Can't you hear, can't you hear the thunder?
You better run, you better take cover."
Lying in a den in Bombay
With a slack jaw, and not much to say
I said to the man, "Are you trying to tempt me
Because I come from the land of plenty?"
And he said,
"Oh! Do you come from a land down under? (oh yeah yeah)
Where women glow and men plunder?
Can't you hear, can't you hear the thunder?
You better run, you better take cover."

Do You Really Want To Hurt Me?

Culture Club

Do You Really Want To Hurt MeGive me timeTo realise my crimeLet me love and stealI have danced inside your eyesHow can I be real
Do you really want to hurt meDo you really want to make me cryPrecious kissesWords that burn meLovers never ask you whyIn my heartThe fires burningChoose my colourFind a starPrecious people always tell meThat's a stepA step too far
Do you really want to hurt meDo you really want to make me cryDo you really want to hurt meDo you really want to make me cry
Words are fewI have spokenI could waste a thousand yearsWrapped in sorrowWords are tokenCome inside/and catch my tearsYou've been talkingBut believe me
If it's trueYou do not knowThis boy loves without a reasonI'm preparedTo let you go
If it's love you want from meThen take it awayEverything is not what you seeIt's over again
Do you really want to hurt meDo you really want to make me cryDo you really want to hurt meDo you really want to make me cry

Tainted Love

Soft Cell

Sometimes I feel I've got toRun away I've got toGet awayFrom the pain that you drive into the heart of meThe love we shareSeems to go nowhereAnd I've lost my lightFor I toss and turn I can't sleep at night
Once I ran to you (I ran)Now I'll run from youThis tainted love you've givenI give you all a boy could give youTake my tears and that's not nearly allOh...tainted loveTainted love
Now I know I've got toRun away I've got toGet awayYou don't really want any more from meTo make things rightYou need someone to hold you tightAnd you think love is to prayBut I'm sorry I don't pray that way
Once I ran to you (I ran)Now I'll run from youThis tainted love you've givenI give you all a boy could give youTake my tears and that's not nearly allOh...tainted loveTainted love
Don't touch me pleaseI cannot stand the way you teaseI love you though you hurt me soNow I'm going to pack my things and goTainted love, tainted love (x2)Touch me baby, tainted love (x2)Tainted love (x3)