οι σιωπές, είναι τροφές...

Οι σιωπές, είναι τροφές,

που διαφωτίζουν το πνεύμα.

Χλωμές φωτιές, που σαλεύουν τους ύποπτους κόσμους του νού.

Μία από αυτές τις σιωπές, στέκεται τ'απογεύματα σιμά μου, να μου μιλά για τα πιό όμορφα πράγματα. Κι εγώ, γοητευμένη πια, τα βράδια σαν πέφτω να κοιμηθώ, χαμογελώ συνωμοτικά. Τι καλά όταν μου κρυφομιλούν οι σιωπές.

Μου εξιστορούν μύθους και πραγματικότητες.

Μου μιλούν για τις στιγμές.

Μου περιγράφουν τις μουσικές. Κάθε λέξη τους, έχει κάτι να μου πεί.

Κι αυτό το κάτι, χαράζει μέσα μου έναν κόσμο μαγικό.

Αυτόν ίσως, που αποτελεί την συνομιλία μας.

Χτίζει την σχέση αυτή και την χαρίζει στους άθεους. Στους άχαρους. Ποιός κατορθώνει να μην διαβάσει τούτες τις λέξεις? Τις σκέψεις?

Οι περισσότεροι ίσως... Ένα ολάκερο αχανές, ανθρώπινο πλήθος που φοβάται.

Φόβος που ριζώνει δηλά. Δεν είναι ο φόβος. Είναι ο τρόμος στο αντίκρισμα κάποιου ακούσματος, που σμιλεύει τον πόνο και καταπραϋνει τον χρόνο.

Ο χρόνος κι ο πόνος, συναντιούνται. Γεφυρώνει το χάσμα τους, η σιωπή καλή μου.

Σιωπή που μιλάει σε εμάς τους ανίδεους.

Μας διδάσκει με χρώματα.

Μάς πλησιάζει με χάδια τρυφερά.

Η σιωπή μάς γνέφει. Κι όταν την ακολουθούμε, αγγίζουμε κάποια ακλόνητη ελευθερία.

Οι σιωπές, παιδιά γνωστικά στην άκρη των χειλιών μας. Κι όταν κοιτούμε την ανύποπτη ευτυχία να διατρέχει βιαστικά, από την εκκωφαντική ηδονή κάποιων κρίνων, φεύγουμε μακάριοι, από την γη των επιούσιων.

Κι αφηνόμαστε ανέγνοιαστα, στην λευκότητα ανύπαρκτων ψευδαισθήσεων.

Καλή μου, Αν η οντότητά μου διαφεντεύει την προσωρινή μου ευημερία, τότε θα σκορπιστώ σιγανά στους ουράνιους βυθούς. Απόσπασμα ενός αερικού θα γινώ, για να σε υπαντήσω.

Σαν κρύβεσαι στην σιωπή, οι θύμησες βουλιάζουν στην ακροθαλασσιά μιας μικρής μελαγχολίας. Τα παραμύθια σου, χορεύουν νοερά, κάθε που φουρτουνιάζεις το ρουθούνιασμα των σκέψεών μου. Θαρρώ πώς γυρεύεις πίσω τις στιγμές μας, για να μην ξεχαστούν. Μα πώς μπορεί να ξεχαστεί η αγάπη?

Να αποσιωπήσω τις στιγμές μας παίρνοντάς τες μαζί μου, ή να τις διδάξω στους τυφλούς?

Οι τυφλοί, γνωρίζουν περισσότερο από εμένα.

Συγκεντρώνουν την θέλησή τους σε όλες τις σιωπές τους.

Οι υπόλοιποι, μοιάζουν με ραβδάκια ενός πρόδηλου πλανήτη.

Ένα από αυτά, είναι η κραυγή μου.

στην γιαγιά μου..

2001