fairyland of nimbus

Πώς πάνε για την πόλη του πουθενά?

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006

Μέσα στις θύμησες,

κρύφτηκαν ξεχασμένα χρώματα, μουσικές, αντικείμενα που θυμίζουν κάποια ανύποπτη παιδικότητα, ίσως την εφηβεία μου...Σκονισμένος χρόνος, που δαμάζει ένα απύθμενο τώρα κι αυτές οι ατέλειες, μοιάζουν ανθρώπινες να'ναι...
Οι λησμονημένες μου κασέτες, που σχεδόν παντού με ακολουθούσαν, γινήκανε πάλι το άλοθι μιας νεανικής αφηριμάδας που την είχα αφήσει για λίγο, σε ένα λευκό κοχλάδι...
Γέλιο, χαρά, λύπη, νοσταλγία, λαχτάρα...συναισθήματα που ήταν καλά κρυμένα μέσα σε μουσικές, που είχαν γίνει συνένοχες στα μικρά μου μυστικά...
Η μελωδία, ήταν ο σταθμός αυτός που με γυροέφερνε ολούθε...
Πήρα μια κασέτα θυμάμαι, την έβαψα με τα σκούρα χρώματα του νού μου και την ονόμασα μελωδία...εκεί μέσα καραδωκούσαν αγαπημένοι τραγουδοποιοί...γινόντουσαν η μικρή αιτία για να φτιάχνω την εφηβική μου διάθεση..."Εδώ στη ρωγμή του χρόνου, Κρύβομαι για να γλιτώσω, απ' του Ηρώδη το μαχαίρι..." μουρμουρά ο διαχρονικός Παπάζογλου...και σαν να μην έφτανε αυτό, πιό κάτω ξετυλίγει την εκφραστική ψυχή του ο Ορφέας, "Από τα βάθη της ψυχής κι από του νου τα ύψη, από τον βυθό της θάλασσας ως τις βουνοκορφές, ψάχνω να σε βρώ..." πάντα έψαχνα να βρώ, τις αλήθειες μου, που'ταν σκορπισμένες στα πέρατα των ματιών μου...Στην κασέτα αυτή ακολουθεί ο Β.Λέκας, η Μελίνα Κανά, η Τσανακλίδου, ο Τσακνής: "Υπάρχει ψηλά εν' αστέρι, το πιο λαμπερό τ' ουρανού, Μαζί του μιλάω και παίζω, αν θέλω τα βράδια..."
Ζω σε κόσμο μυστικό, ονόμασα μια άλλη κασέτα και αφηνόμουν στα χίλια μύρια κύματα που με ξέβγαζαν κάθε τόσο στην πύλη της άμμου: "Θεσσαλονίκη-Αθήνα, μέσα στο ντεσεβό, Ο κόσμος ο δικός μου μέσα στο θόρυβο. Στην άσφαλτο λακκούβες, τρύπες στον ουρανό, και πώς να συμβιβάσω το νου με τον καιρό..." ένας ατελείωτος Λουδοβίκος, εκείνος μωρέ, των Ανωγείων. Πήγα και τον άκουσα αργότερα στο Αερικό στου Ψυρρή, θυμάμαι...
"Κόκκιν' αχείλει εφίλησα
Κι έβαψε το δικό μου
και στο μαντήλι το 'συρα
Κι έβαψε το μαντήλι
και στο ποτάμι το 'πλυνα..."
Κάποιο βράδυ Σαββάτου, στεκόταν να κρυφομιλά με μεθυσμένους έρωτες, ενώ η Αρβανιτάκη, έκοβε βόλτες με την νερένια της φωνή και ξεδιψούσε τα καλοκαίρια και τους χειμώνες...: "Δεν τραγουδώ παρα γιατί μ'αγάπησες..." μελοποιημένο ποίημα της Πολυδούρη...Και πόσοι εντέλει, δεν αγαπήθηκαν ποτέ? Αχ όχι, δεν θέλω να ξέρω...
Η Βιτάλη, πάντα ξεδιψούσε αγγέλους..
"Έλα λίγο, μόνο για λίγο, ζω και ξαναζώ κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό, καρδιά μου σ' ανταμώνω..."

H επόμενη, την αποκάλεσα "Γαλάζια Μυστικά" , για να ταιριάζει με τα μαβιά μου μάτια...
"Που ήσουν φώς μου, που ήσουνα τόσα χρόνια, την μοναξιά αγάπησα..." Ναι σωστά...κι εγώ την αγάπησα την μοναξιά! Αλλά αυτή η δόλια, με αγάπησε πιό πολύ και υιοθέτησε όλες μου τις ανησυχίες...
"Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις τον θεό σου
πού κρέμομαι απ’ τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεος σου..."

Στο έλεος στίχων βρισκόμουν πάντα να αφουγκράζομαι στιγμές...
"Αν ήσουν άγγελος της γης
Αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
Ως στους γαλάζιους τους βυθούς
Και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι..." Βασίλης Καζούλης

Κι ύστερα...τι έμεινε ύστερα?
Η μοναξιά της σιωπής, κρύβει σκόρπιες φωνές..."Hotel California", "don't you forget about me..", "my lady d'arbanville", "no woman-no cry",
"Φοβάμαι μην ακούς τι λέω...
Σβήνω τ' όνομα σου και σβήνω
τη ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε
Κοίτα πόσο έχω αλλάξει
σα Θεός έχω στάξει
Κυριακή ο χρόνος..."

Πόσο μπορεί να αλλάξει κανείς?
"Today I feel like pleasing you more than before
Today I know what I want to do but I don't know what for
To be living for you is all I want to doTo be loving you it'll all be there when my dreams come trueToday you'll make me say that I somehow have changed..." Jefferson Airplane.
Dark poetry (a deal with god) O Λόρκα αγναντεύει ακόμα λίγο και η Kate Bush, σιγομουρμουρά,
It doesn't hurt me.
Do you want to feel how it feels?
Do you want to know that it doesn't hurt me?
Do you want to hear about the deal that I'm making?
You, it's you and me.

"Xρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε.."
"Girl, you'll be a woman soon,Please, come take my hand
Girl, you'll be a woman soon,Soon, you'll need a man..." from pulp fiction. Μου το σιγοτραγουδούσαν οι φίλοι μου σε μια ατέλειωτη εφηβεία κι εγώ χαμογελούσα νοερά...
"You don't own me, Don't try to change me in any way. You don't own me, Don't tie me down 'cause I'd never stay. .." dirty dancing Ερχόμενη από σπουδές, συνέχισα τον χορό εκείνο, που γινόταν ατόφιος μέσα μου και συντρόφευε την πιό γλυκιά μελαγχολία...
Τον Γέρο Μαθιό, τον πρωτοσυνάντησα στο limbo...
Μιλήσαμε για τις rock διαδρομές, μέσω της σιωπής και τα ταξίδια γινήκανε μπλέ αποστάσεις, ενός καημού...
" Είναι καιρός που φέρνει τον ένα στον άλλο κοντά
Είναι καιρός που χωρίζουν οι σκέψεις και μένουμε μόνοι
Πόσο ανάγκη έχω τώρα από ένα δικό σου φιλί
Πόσο μου λείπει η ζεστή σου ανάσα που χείλη θεριεύει...

Ήλιε μου, ήλιε μου..."Poll

11 Comments:

  • At Πέμπτη, 08 Ιουνίου, 2006, Blogger Epsilon said…

    Πόσα τραγούδια, πόσες στιγμές, τόποι και άνθρωποι, ανακατεύονται όλα μαζί και ροκανίζουν την σκέψη!

     
  • At Πέμπτη, 08 Ιουνίου, 2006, Blogger nimbus said…

    πράγματι, έτσι είναι...
    καλησπέρα καλή μου...

     
  • At Πέμπτη, 08 Ιουνίου, 2006, Blogger aeipote said…

    Έχω την αίσθηση ότι, τελικώς, γύρω από τα ακούσματα της εφηβείας μας στριφογυρίζουμε. Ίσως γιατί υπάρχουν ισχυροί δεσμοί με το ξεκίνημα που κάναμε για να ανακαλύψουμε τον κόσμο και τους πρώτους έρωτες. . .

    Καλό απόγευμα!

     
  • At Πέμπτη, 08 Ιουνίου, 2006, Blogger roidis said…

    αξιοποίησε όσο μπορείς αυτά που νιώθεις.
    αν θέλεις μέσα από τραγούδια ε, ας είναι κι'έτσι.

     
  • At Πέμπτη, 08 Ιουνίου, 2006, Anonymous Ανώνυμος said…

    Παρελθόν με μουσική υπόκρουση. Άνθρωποι με μουσική υπόκρουση. M αρέσει αυτό. Kαι αυτό.

     
  • At Πέμπτη, 08 Ιουνίου, 2006, Anonymous Ανώνυμος said…

    Ax...Tοσες πολλες αναμνησεις που πονανε...
    Τολαχιστον εμειναν αυτα για να μας συντροφευουν...

    ΠΡΕΖΑ TV

     
  • At Παρασκευή, 09 Ιουνίου, 2006, Blogger nimbus said…

    καλέ μου aipote,
    η εβηβεία, πάντα θα κρύβεται μέσα μας κρυφά και πάντα θα την αναζητούμε...

    καλέ μου roidi,
    εξωτερικεύω σχεδόν πάντα αυτά που νοιώθω, γιατί αν το καλοσκεφτείς, ενίοτε τα πνίγουμε μέσα μας...τα εγκλωβίζουμε...και δεν το θέλω, διόλου...

    καλέ μου descamisados, το παρελθόν, είναι το ένα κομμάτι από τον εαυτό μας...το υπόλοιπο, είναι αυτό που περιμένουμε...


    balouxana μου καλέ, ακόμα χαμογελάς υπέροχα...όπως πάντα με την διακριτική σου θεσπέσια παρουσία να διαβάζεις στωικά...

    πρέζα τ.β. σε πεθύμησα...
    ελπίζω να είσαι καλά...
    και να θυμάσαι οτι οι θύμησες δεν πονάνε πάντα..κατα καιρούς μου χαμογελάνε...

     
  • At Σάββατο, 10 Ιουνίου, 2006, Blogger Alkyoni said…

    Ήλιέ μου ηλιέ μου (γ)έλα ηλιέ μου :)

     
  • At Δευτέρα, 12 Ιουνίου, 2006, Blogger mistounou said…

    Τραγουδιστές εικόνες χορεύουν συχνά γύρω από σένα, όλο τραγούδι, όλο τραγούδι..η πεμπτουσία της σκέψης, αριθμημένη πάνω στο ρυθμό, ταξιδεμένη πάνω στις νότες.

     
  • At Δευτέρα, 12 Ιουνίου, 2006, Blogger nimbus said…

    καλώς ήρθες αλκιόνη...

    καλησπέρα υπέροχη άρτεμις...

     
  • At Πέμπτη, 27 Ιουλίου, 2006, Blogger Τυπος Νυχτερινος said…

    Μήπως έχεις...τις κασέττες μου;

     

Δημοσίευση σχολίου

<< Home